ယမမင္းႏွင္႔ေတြလုိလွ်င္

ယမမင္းႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္*
စတုမဟာရာဇ္ နတ္တို႔တြင္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေသာ ေ၀မာနိက ၿပိတၱာမင္းကိုပင္ ယမမင္းဟု ေခၚ၏။ တစ္ခါတရံ နတ္စည္းစိမ္ကို ခံစား၍ တစ္ခါတရံမွာမူ မေကာင္းမႈကံ အက်ိဳးကို (ရိုးရိုး ၿပိတၱာမ်ား ကဲ့သို႔) ခံစားရ ရွာေသး၏။ ထုိ ယမမင္းကား တစ္ေယာက္သာ မက အမ်ားပင္ ရွိေလသည္။ လူ႔ဘံု၌ အစိုးရမ်ား ရံုးထိုင္သလို ယမမင္းမ်ားလည္း ငရဲဘံု၏ တံခါး ေလးဖက္၌ ရံုးစိုက္ၾက ၿပီးလွ်င္ ငရဲ ေရာက္လာသူ မ်ားကို စစ္ေဆး ေမးျမန္းၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ငရဲသို႔ ေရာက္လာသူတိုင္း အစစ္ေဆး ခံရသည္ မဟုတ္။ အကုသိုလ္ ႀကီး၍ ထင္ရွားသူတို႔မွာ တစ္ခါတည္း ငရဲသို႔ က်ရေလသည္။ အကုသိုလ္ နည္းပါးသူမ်ား အတြက္ လြတ္လို လြတ္ျငား အေနအားျဖင့္ ယမမင္းထံ အစစ္ေဆးခံခြင့္ ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယမမင္း၏ စစ္ေဆးမႈမွာ အျပစ္ရွာလို၍ မဟုတ္။ လြတ္သင့္က လြတ္ခြင့္ ရေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ အယူခံ ရံုးမင္းမ်ားႏွင့္ အလားတူ ပင္တည္း။ သို႔အတြက္ ယမမင္း ဟူသည္မွာ တရားေစာင့္ေသာ မင္းေကာင္း မင္းျမတ္ပင္တည္းဟု မွတ္ပါ။ (ဥပရိ ပဏၰာသ၊ ေဒ၀ဒူတသုတ္)

ငရဲထိန္းမ်ားလည္း စတုမဟာရာဇ္ နတ္မ်ိဳး အပါအ၀င္ နတ္ဘီလူး နတ္ရကၡိဳသ္ မ်ားတည္း။ ထို ငရဲထိန္းမ်ား၏ အလုပ္ကား အနည္းငယ္ေသာ အကုသိုလ္ျဖင့္ က်ေရာက္ လာသူမ်ားကို ယမမင္းထံ ပို႔ျခင္း၊ ငရဲသို႔ ေရာက္ၿပီးသူမ်ားကို လက္မရြံ႕ အာဏာသားမ်ား ကဲ့သို႔ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ သတ္ပုတ္ ရိုက္ႏွက္ျခင္း ပင္တည္း။ (ငရဲမီး စေသာ အႏၱရာယ္တို႔သည္ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာ ကမၼပစၥယ ဥတုဇရုပ္မ်ား ျဖစ္ရကား ငရဲခံမည့္ သူ၌သာ ပူေလာင္၍ ထိုငရဲထိန္းတို႔မွာ မပူေလာင္ေခ်။)

အမ်ား ၾကားဖူးနား၀ ရွိေအာင္ ေဒ၀ဒူတ သုတၱန္ ပါဠိေတာ္လာ ယမမင္း စစ္တမ္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပဦးအံ့။ လူ႔ျပည္မွာ ရွိေသာ ကေလး၊ သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ၊ အက်ဥ္းသမား ငါးဦးသားကို ယမမင္း ေစလႊတ္အပ္ေသာ တမန္ေတာ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အလားတူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒ၀ဒူတ ဟုေခၚသည္။ ယမမင္းသည္ မိမိထံေမွာက္သို႔ ေရာက္လာေသာ ငရဲသားမ်ားအား ေဒ၀ဒူတ ငါးမ်ိဳးကို ေဖာ္ျပလ်က္ စစ္ေဆးေလ့ ရွိသည္။

ယမမင္း။ ။ေမာင္မင္း.. လူ႔ျပည္မွာတုန္းက မိမိ၏ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ကို မသုတ္သင္ ႏိုင္ဘဲ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ထဲ၌ လူးကာ လွိမ့္ကာ ေနရရွာေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို မေတြ႔ခဲ့ဘူးလား။

ငရဲသား။ ။ေတြ႔ခဲ့ပါသည္။

ယမမင္း။ ။မိမိကိုယ္တိုင္ နားလည္ေသာ အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထို ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရွဳ၍ “ငါသည္ ဘာမွ် နားမလည္ရွာ ေသးေသာ ယခုလို ကေလးသူငယ္ ျဖစ္ဖို႔ရာ ေနာင္ခါ ပဋိသေႏၶ ေနရဦးမည္။ ပဋိသေႏၶ ေနျခင္း သေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ ေသးအံ့တကား။ ယခုႏွယ္က ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္မ်ားကို ေစာင့္စည္းလ်က္ ေကာင္းေကာင္း ေနမွသာ ေတာ္ေတာ့မည္” ဟု အၾကံအစည္မ်ား မျဖစ္ခဲ့ဘူးလား ေမာင္မင္း။ (အလြန္ ၾကင္နာစြာ ေမးသည္။)

ငရဲသား။ ။ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည့္ အတြက္ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈဘက္၌ စိတ္ မ၀င္စားခဲ့မိပါ။

ယမမင္း။ ။ေမာင္မင္း.. ေကာင္းမႈကို ေဆြမ်ိဳး ဉာတကာ ဆရာမိဘ စသူတို႔က ျပဳေပးသည္ မဟုတ္။ ေမာင္မင္းကိုယ္တိုင္ ျပဳခဲ့သည္ ျဖစ္၍ မိမိ အျပစ္ဒဏ္ကို ေမ့ေလ်ာ့သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္မင္း ခံရေခ်ေတာ့မည္။

ဤနည္းအတိုင္း သူအိုကို ညႊန္ျပ၍ ဒုတိယအႀကိမ္ ေမး၏။ သူနာကို ညႊန္ျပ၍ တတိယအႀကိမ္ ေမး၏။ သူေသကို ညႊန္ျပ၍ စတုတၳအႀကိမ္ ေမး၏။ အက်ဥ္းသမားကို ညႊန္ျပ၍ ပဥၥမအႀကိမ္ ေမး၏။ ၅ ႀကိမ္ တိုင္တိုင္ ေမး၍ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကို သတိ မရေသးလွ်င္ ယမမင္းကိုယ္တိုင္ “လူ႔ဘ၀၀ယ္ ထိုသူ ကုသိုလ္ျပဳေသာ အခါ မိမိအား အမွ် ေ၀ဖူးသလား” ဟု စဥ္းစား၏။ (ဤ အခ်က္ကို ေထာက္၍ ကုသိုလ္ ျပဳေသာအခါ ယမမင္းအား အမွ် ေပးေ၀ၾကသည္။) စဥ္းစား၍ ရလွ်င္ ထိုကုသိုလ္ကို ေဖာ္ေျပာ၏။ ယမမင္းက ေျပာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ မိမိဘာသာ သတိရ၍ ျဖစ္ေစ ကုသိုလ္ကို သတိရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ငရဲမွ လြတ္ေျမာက္၍ နတ္ျပည္ ေရာက္သူလည္း အမ်ားပင္ ရွိ၏။ ထိုေနရာမ်ိဳး က်မွ မိမိ၏ ကုသိုလ္မ်ား အားထားရေၾကာင္း ထင္ရွားေပသည္။ ယမမင္းကိုယ္တိုင္ စဥ္းစား၍ မရေသာ အခါ ဆိတ္ဆိတ္ ေနရေတာ့၏။ ထိုအခါ ငရဲေကာင္ သတၱ၀ါကို ငရဲထိန္းတို႔ ယူေဆာင္လ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ၾက ေလေတာ့သည္။

အရွင္ဇနကာ ဘိ၀ံသ ေရးသားေတာ္မူေသာ ကိုယ္က်င့္ အဘိဓမၼာမွ…